به نام خدایی که در این نزدیکی است 

آه ! آدم ها 

که کنارتان نفس می کشم

و سخت نفس کم می آورم؛

کنار شما هوا شکل هوای تهران است 

وقتی باران به فریادش نمی رسد !

آلوده ، سمی... !

آه آدم های فرشته صورت ، 

لبخند های مصنوعیتان ، 

مرا به یاد گل های پارچه ای می اندازد 

بی عطر ، بی زندگی !

نمی دانید 

چه قدر سردم می شود 

کنار نگاه هایتان !

و چه کویری است 

سرزمین صداقت هایتان

و چه خشک است دریای مهربانی تان! 

خم می شود قد اعتمادم

در فراق راستی ودرستی حرفهاتان  

وترک می خورد شیشه ی احساسم 

در یخبندان دورویی هایتان !

و می شکند ساقه ی ترد دلم 

در کوران بی معرفتی هایتان !

و گم می شوند رنگ های دنیا 

در نگاه سیاه و سفیدتان ! 

مهربانی هایم حلالتان ! 

مهربانی صادقانه ای اگر داشتید ...حرامم باد !